FKAG v Australië

Zoals al vaker in het nieuws naar voren komt zijn de levensomstandigheden van vluchtelingen niet ‘om te juichen’. We moeten namelijk naar onszelf eerlijk zijn en bekennen dat wel allen niet in de schoenen van een asielzoeker of vluchteling zouden staan. Het leven van een asielzoeker is namelijk vanaf het moment dat hij of zij hun land van herkomst verlaat heel onzeker. Asielzoekers hopen daarom dan ook om in een nieuw land een beter bestaan op te bouwen. Helaas komt dit ideaal niet altijd uit voor elke asielzoeker.  Soms worden families van asielzoekers gesplitst, gezinnen worden uit elkaar gehaald en met als kers op de taart worden ze vaak ook in detentie geplaatst. Helaas was dit dus het geval voor 37 asielzoekers die vanuit Myanmar gevlucht waren naar Australië. Het gaat hierbij dan ook  om de ‘F.K.A.G v Australia’ zaak (Views of the UN Human Rights Committee in F.K.A.G. v Australia (2094/11), 20 August 2013).

Myanmar was erkend als onveilig toen de 37 asielzoekers naar Australië vluchtten met de intentie om een beter bestaan op te bouwen. Een warm welkom bood Australië echter niet aangezien de asielzoekers onrechtmatig in detentie werden geplaatst. Daarnaast werden ook gezinnen en families uit elkaar gehaald. In detentie ervoeren enkele asielzoekers dan ook stress en angst wat leidde tot zelfverwonding en/of zelfmoord. Zoals een ieder ander mens het zou voelen; vonden zij dat hun detentie fout en vooral onrechtmatig was en daarom droegen ze de zaak aan voor de Human Rights Committee van de Verenigde Naties.

Australië bepleitte echter voor het comité dat de detentie niet onrechtmatig was. In de woorden van de Australische overheid was de detentie proportioneel vanwege veiligheidsrisico’s want de Australische overheid beschouwde de asielzoekers als ‘onrechtmatige burgers’. Gelukkig zag de Human Rights Committee dit niet zo. Door het orgaan van de Verenigde Naties werd immers beoordeeld dat de Australische overheid geen juridische basis had die de detentie zou ondersteunen en waardoor het dus rechtmatig zou kunnen worden. Omdat die juridische basis ontbrak en ook vanwege het feit dat de detentie schade had toegebracht (lees: psychologische klachten bij de asielzoekers) concludeerde de Human Rights Committee dat de detentie inderdaad onrechtmatig was. Daarnaast was het ook een inbreuk op internationaal recht. Winning at life, Human Rights Committee!